Ik zit bij Jochem en Anne aan de keukentafel. Ze hadden gemaild: ‘Als je een inkijkje wilt in het hoe het is om via een persoonsgebonden budget zorg te regelen voor een kind, kom maar langs. Is misschien wel wat voor je column.’
Hun hoogbegaafde zoon is vastgelopen op school en zit thuis. En de problemen gaan verder dan dat, tot aan suïcidale gedachten toe. De psycholoog stelde een dagopvang speciaal voor hoogbegaafden voor. Omdat die dagopvang geen zorgcontract heeft met de gemeente, moeten Anne en Jochem een persoonsgebonden budget aanvragen, wat burgers de vrijheid geeft om zelf voor bepaalde zorg of zorgverleners te kiezen.
Keuzevrijheid
Die keuzevrijheid is fijn, maar het komt er ook op neer dat je je eigen zorg aanbesteedt. Met de bijbehorende overleg- en papierwinkel, want zorguitgaven moeten goedgekeurd en gecontroleerd worden. Op zich niet onlogisch, maar dat betekent dus wel het opstellen van conceptondersteuningsplannen, hulpaanbodsamenstellingen, pgb-plannen en overeenkomsten met leveranciers, dit alles in overleg met wijkondersteuningsteams, zorgconsulenten en de Sociale Verzekeringsbank.
Bovendien blinken de bijbehorende systemen en websites niet bepaald uit in gebruiksvriendelijkheid. Als Anne facturen wil declareren, kan ze nergens op hun mijn-SVB pagina een declareerknop vinden. Na bellen met SVB blijkt dat iemand bij de gemeente eerst een vinkje voor akkoord moet aankruisen voor de declareerknop verschijnt. Tot die tijd geen knop. Maar dus ook geen uitleg waarom niet.
Een geüploade factuur wordt per cryptisch geformuleerde brief geweigerd omdat het uurtarief niet bekend zou zijn, terwijl Anne dit wel had ingevuld op het declaratieformulier. Later blijkt dat het uurtarief ook op de factuur moet staan, het totaalbedrag delen door het aantal bestede uren lukte bij de SVB kennelijk niet.
Hoogtepunt
Ander hoogtepunt: Jochem en Anne moeten geld bijstorten voordat hun zorgverlener kan worden uitbetaald, want het beschikbare budget is overschreden. Dat is niet zo, het systeem blijkt zich te verslikken in een verschoven begin- en einddatum.
Dan zijn er ook nog brieven waar je binnen twee weken na dagtekening op moet reageren, maar die zo laat binnenkomen dat je nog maar drie dagen hebt. En voor de communicatie met zorgconsulenten en aanverwanten is er Zorgmail, waarin mailtjes na drie maanden in het niets verdwijnen ‘want privacyrichtlijnen’. Waardoor Jochem en Anne alles maar doorsturen naar hun eigen mail, om gemaakte afspraken te kunnen aantonen.
En je moet dit dus allemaal doen terwijl je kind in de knoop zit. Dat we dermate complexe procedures vergezeld van brakke websites loslaten op mensen, het is absurd. Voor de goeie orde, Anne en Jochem zijn huisarts en ict’er. Een soort dreamteam voor het doorgronden van dit systeem, en zij redden het al nauwelijks.
Beleidsambtenaren kunnen ongetwijfeld heel goed uitleggen waarom het systeem werkt zoals het werkt. Maar ga één avond bij Jochem en Anne aan tafel zitten en je ziet dat het niet werkt.
Bron: Volkskrant, Jasper van Kuijk, 22 april 2022
Deel dit bericht: